Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού.(Απο Ομάδα Νηπιαγωγών )

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Την έχουν επικυρώσει 191 κράτη, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας, και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής. Η επέτειος αυτή έχει καθιερωθεί και γιορτάζεται κάθε χρόνο ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

 
Στη σημερινή κρίση –οικονομική, πολιτική, κοινωνική, ηθική-που βιώνουμε όλοι , αυτοί που πλήττονται και αδικούνται περισσότερο είναι οι ευαίσθητες και αδύναμες ομάδες και μέσα αυτές είναι τα παιδιά και η νέα γενιά.
Σ’ αυτή λοιπόν τη συγκυρία, η 20η Νοεμβρίου αποτελεί ημέρα θύμησης ,καταδίκης, περισυλλογής, επαναπροσδιορισμού, συγκρότησης, σχεδιασμού….
Είναι μια ημέρα για να θυμόμαστε την προσωπική και κοινωνική μας ευθύνη για τα παιδιά που πεινούν, που πεθαίνουν από ασθένειες ή από έλλειψη εμβολιασμών, που κακοποιούνται, που στερούνται στοιχειώδους εκπαίδευσης και φροντίδας.
Μια ημέρα θλίψης για την εξαθλίωση, τη διάλυση, την κατάρρευση αξιών και σχέσεων σε μια κοινωνία που θέριεψαν τα τέρατα της φτώχειας και της απόγνωσης.
Μια ημέρα για να θυμόμαστε το δικαίωμα όλων των παιδιών για μια ζωή με αξιοπρέπεια, σεβασμό ,αγάπη ,ελπίδα και χαμόγελο.
Μια ημέρα να καταδικάσουμε τη βία και τον ρατσισμό.
Μια ημέρα να συλλογιστούμε τους αγώνες που πρέπει να γίνουν για να υπάρξει μέλλον για τα παιδιά
Μια ημέρα να σκεφτούμε για δράσεις συλλογικές, με γνώμονα την κοινωνική αλληλεγγύη.
Το μέλλον είναι τα παιδιά….. ας αναλογιστούμε και εμείς τη δική μας ευθύνη!!!!!

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική, μαθαίνει να κατακρίνει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καυγαδίζει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία, μαθαίνει να είναι ντροπαλό.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε επιδοκιμασία, μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση.
Αν ένα παιδί ζει μέσα σε παραδοχή και φιλία, μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Ανακοίνωση νεολαίας ΠΑΣΟΚ Εύβοιας, για το Πολυτεχνείο


Φέτος συμπληρώνονται 39 χρόνια από την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο ελληνικός λαός, με μπροστάρη τη νεολαία, έσπασε τον γύψο, που οι δικτάτορες έβαλαν στην Ελλάδα, τον Απρίλη του 67’.
 

Το κυρίαρχο σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αλλά και η απαίτηση για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ συμπύκνωσαν τις διεκδικήσεις και τα οράματα του ελληνικού λαού. Η εξέγερση σηματοδότησε την «αρχή του τέλους» της χούντας των συνταγματαρχών και αναμφισβήτητα υπήρξε η πιο φωτεινή πράξη αντίστασης σε μια σκοτεινή επταετία για τον τόπο.
Η 17η Νοέμβρη του 1973 δεν αποτελεί απλώς ένα χρονικό ορόσημο, αλλά πολύ περισσότερο ένα διαχρονικό σύμβολο διεκδικήσεων του νεολαιίστικου και του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο.


Σήμερα, τα μηνύματα εκείνων των εξεγέρσεων είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.
Στον αντίποδα λοιπόν των νεοφιλελεύθερων μονόδρομων και επιλογών, προβάλλει η ανάγκη δημιουργίας ενός ευρύτερου κοινωνικού κινήματος ιδίως της νέας γενιάς και αφύπνισης των νεανικών συνειδήσεων, η ανάγκη να αγωνιστούμε για πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών, για αυτοδιάθεση των λαών, εκδημοκρατισμό και ειρηνική συνύπαρξη.
Η ανάγκη να αγωνιστούμε για την προάσπιση των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών για έναν κόσμο με ισότητα ευκαιριών και κοινωνική αλληλεγγύης.
 

Το σύνθημα όπως και τότε είναι :
 ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ- ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΕΙΡΗΝΗ -ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΣ.
 Θέλουμε να καταδικάσουμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας την εγκληματική επίθεση των κουκουλοφόρων εναντίον φοιτητικών παρατάξεων μεταξύ των οποίων και της φοιτητικής παράταξης της ΠΑΣΠ. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι η εγκληματική δράση των κουκουλοφόρων αμαυρώνει την επέτειο και τα μηνύματα του Πολυτεχνείου. Αναδεικνύει μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού, που απειλεί την ελληνική κοινωνία, τον ολοκληρωτισμό της βίας και των τραμπουκισμών, και μάλιστα της βίας των πολιτικών άκρων. Επισημαίνουμε, ότι όσοι, από δω και πέρα, αναζητήσουν ή δώσουν άλλοθι στους εκφραστές αυτών των πολιτικών συμπεριφορών, είναι συνεργοί σε εγκληματικές πράξεις κατά ανθρώπινων ζωών. Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ θα μείνει όρθια και αταλάντευτη στον αγώνα για ελεύθερη έκφραση των ιδεών και απόψεων κάθε πολίτη .Είμαστε βέβαιοι ότι οι εραστές της πολιτικής ανωμαλίας, από όπου κι αν προέρχονται, θα μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
 

Για την ΝΕΟΛΑΙΑ ΠΑΣΟΚ ΕΥΒΟΙΑΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996) πηγη http://el.wikipedia.org

Ο Οδυσσέας Ελύτης
Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του '30. Διακρίθηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 1979 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, γνωστός για τα ποιητικά του έργα Άξιον Εστί, Ήλιος ο πρώτος, Προσανατολισμοί κ.α. Διαμόρφωσε ένα προσωπικό ποιητικό ιδίωμα και θεωρείται ένας από τους ανανεωτές της ελληνικής ποίησης. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν, ενώ συλλογές του έχουν μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε πολλές ξένες γλώσσες. Το έργο του περιλάμβανε ακόμα μεταφράσεις ποιητικών και θεατρικών έργων. Υπήρξε μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών εργων Τέχνης και της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Κριτικής, Αντιπρόσωπος στις Rencontres Internationales της Γενεύης και Incontro Romano della Cultura της Ρώμης
.Ο Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν το τελευταίο από τα έξι παιδιά του Παναγιώτη Αλεπουδέλλη και της Μαρίας Βρανά. Ο πατέρας του καταγόταν από τον συνοικισμό Καλαμιάρης της Παναγιούδας Λέσβου και είχε εγκατασταθεί στην πόλη του Ηρακλείου από το 1895, όταν σε συνεργασία με τον αδελφό του ίδρυσε ένα εργοστάσιο σαπωνοποιίας και πυρηνελαιουργίας. Το παλαιότερο όνομα της οικογένειας Αλεπουδέλλη ήταν Λεμονός, το οποίο αργότερα μετασχηματίστηκε σε Αλεπός. Η μητέρα του καταγόταν από τον Παππάδο της Λέσβου[1]


Αλβανικό μέτωπο

Με την έναρξη του πολέμου ο Ελύτης κατατάχθηκε ως ανθυπολοχαγός στη Διοίκηση του Στρατηγείου Α΄ Σώματος Στρατού. Στις 13 Δεκεμβρίου 1940 μετατέθηκε στη ζώνη πυρός και στις 26 Φεβρουαρίου του επόμενου χρόνου μεταφέρθηκε με σοβαρό κρούσμα κοιλιακού τύφου στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Στη διάρκεια της κατοχής υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του «Κύκλου Παλαμά», που ιδρύθηκε στις 30 Μαΐου του 1943. Εκεί, την Άνοιξη του 1942 ανακοινώνει το δοκίμιό του «Η αληθινή φυσιογνωμία και η λυρική τόλμη του Α. Κάλβου».
Τον Νοέμβριο του 1943 εκδόθηκε η συλλογή «Ο Ήλιος ο Πρώτος μαζί με τις Παραλλαγές πάνω σε μια αχτίδα», σε 6.000 αριθμημένα αντίτυπα, ένας ύμνος του Ελύτη στη χαρά της ζωής και στην ομορφιά της φύσης. Στα Νέα Γράμματα που άρχισαν να επανεκδίδονται το 1944, δημοσίευσε το δοκίμιό του «Τα κορίτσια», ενώ από το 1945 ξεκίνησε η συνεργασία του με το περιοδικό Τετράδιο μεταφράζοντας ποιήματα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και παρουσιάζοντας σε πρώτη δημοσίευση το ποιητικό του έργο Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας. Ο πόλεμος του ’40 του έδωσε την έμπνευση και για άλλα έργα, την Καλωσύνη στις Λυκοποριές, την Αλβανιάδα και την ανολοκλήρωτη Βαρβαρία. Την περίοδο 1945-1946 διορίστηκε για ένα μικρό διάστημα Διευθυντής Προγράμματος στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, έπειτα από σχετική σύσταση του Σεφέρη, που ήταν διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αντιβασιλέα Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού. Συνεργάστηκε επίσης με την «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση», όπου δημοσίευσε ορισμένα δοκίμια, την «Ελευθερία» και την «Καθημερινή», όπου διατήρησε ως το 1948 μια στήλη τεχνοκριτικής.

 

Βραβείο Νόμπελ

Το 1978 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η αναγγελία της απονομής του βραβείου από τη Σουηδική Ακαδημία έγινε στις 18 Οκτωβρίου "για την ποίησή του, η οποία, με φόντο την ελληνική παράδοση, ζωντανεύει με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική καθαρότητα βλέμματος τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργικότητα"[8][9], σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης. Ο Ελύτης παρέστη στην καθιερωμένη τελετή απονομής του βραβείου στις 10 Δεκεμβρίου του 1979, παραλαμβάνοντάς το από τον Βασιλέα Κάρολο Γουστάβο και γνωρίζοντας παγκόσμια δημοσιότητα. Τον επόμενο χρόνο κατέθεσε το χρυσό μετάλλιο και τα διπλώματα του βραβείου στο Μουσείο Μπενάκη. Την απονομή του Νόμπελ ακολούθησαν τιμητικές διακρίσεις εντός και εκτός Ελλάδας, μεταξύ αυτών και η απονομή φόρου τιμής σε ειδική συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, η αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, η ίδρυση έδρας νεοελληνικών σπουδών με τίτλο "Έδρα Ελύτη" στο πανεπιστήμιο Rutgers του Νιου Τζέρσεϊ, καθώς και η απονομή του αργυρού μεταλλίου Benson από τη Βασιλική Φιλολογική Εταιρεία του Λονδίνου.
Πέθανε στις 18 Μαρτίου του 1996 από ανακοπή καρδιάς στην Αθήνα.

 ΕΡΓΟ

Ο Οδυσσέας Ελύτης αποτέλεσε έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους της λογοτεχνικής γενιάς του '30, ένα από τα χαρακτηριστικά της οποίας υπήρξε το ιδεολογικό δίλημμα ανάμεσα στην ελληνική παράδοση και τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Ο ίδιος ο Ελύτης χαρακτήριζε τη δική του θέση στη γενιά αυτή ως παράξενη σημειώνοντας χαρακτηριστικά: "από το ένα μέρος ήμουνα ο στερνός μιας γενιάς, που έσκυβε στις πηγές μιας ελληνικότητας, κι απ' την άλλη ήμουν ο πρώτος μιας άλλης που δέχονταν τις επαναστατικές θεωρίες ενός μοντέρνου κινήματος"[10]. Το έργο του έχει επανειλημμένα συνδεθεί με το κίνημα του υπερρεαλισμού, αν και ο Ελύτης διαφοροποιήθηκε νωρίς από τον "ορθόδοξο" υπερρεαλισμό που ακολούθησαν σύγχρονοί του ποιητές, όπως ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Νίκος Εγγονόπουλος ή ο Νικόλαος Κάλας. Επηρεάστηκε από τον υπερρεαλισμό και δανείστηκε στοιχεία του, τα οποία ωστόσο αναμόρφωσε σύμφωνα με το προσωπικό του ποιητικό όραμα, άρρηκτα συνδεδεμένο με το λυρικό στοιχείο και την ελληνική λαϊκή παράδοση. Οι επιρροές από τον υπερρεαλισμό διακρίνονται ευκολότερα στις δύο πρώτες ποιητικές συλλογές του Προσανατολισμοί (1940) και Ήλιος ο πρώτος (1943).
Μία από τις κορυφαίες δημιουργίες του υπήρξε το ποίημα Το Άξιον Εστί (1959), έργο με το οποίο ο Ελύτης διεκδίκησε θέση στην εθνική λογοτεχνία, προσφέροντας ταυτόχρονα μία «συλλογική μυθολογία» και ένα «εθνικό έργο»[11]. Η λογοτεχνική κριτική υπογράμμισε την αισθητική αξία του, καθώς και την τεχνική του αρτιότητα. Η γλώσσα του επαινέθηκε για την κλασσική ακρίβεια της φράσης[12] ενώ η αυστηρή δόμησή του χαρακτηρίστηκε ως άθλος που «δεν αφήνει να διαφανεί πουθενά ο παραμικρός βιασμός της αυθόρμητης έκφρασης»[13]. Τον «εθνικό» χαρακτήρα του Άξιον Εστί υπογράμμισαν μεταξύ άλλων ο Δ.Ν. Μαρωνίτης και ο Γ.Π. Σαββίδης, ο οποίος σε μία από τις πρώτες κριτικές του ποιήματος διαπίστωσε πως ο Ελύτης δικαιούνταν το επίθετο «εθνικός», συγκρίνοντας το έργο του με αυτό του Σολωμού, του Παλαμά και του Σικελιανού[11].
Η μεταγενέστερη πορεία του Ελύτη υπήρξε πιο ενδοστρεφής, επιστρέφοντας στον αισθησιασμό της πρώιμης περιόδου του και σε αυτό που ο ίδιος ο Ελύτης αποκαλούσε ως έκφραση μιας «μεταφυσικής του φωτός»: «Έτσι το φως, που είναι η αρχή και το τέλος κάθε αποκαλυπτικού φαινομένου, δηλώνεται με την επίτευξη μιας ολοένα πιο μεγάλης ορατότητας, μιας τελικής διαφάνειας μέσα στο ποίημα που επιτρέπει να βλέπεις ταυτοχρόνως μέσα απ' την ύλη και μέσα από την ψυχή»[10] Ιδιόμορφο, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα έργα του Ελύτη, μπορεί να χαρακτηριστεί το σκηνικό ποίημα Μαρία Νεφέλη (1978), στο οποίο χρησιμοποιεί - για πρώτη φορά στην ποίησή του - την τεχνική του κολάζ.
Πέρα από το ποιητικό του έργο, ο Ελύτης άφησε σημαντικά δοκίμια, συγκεντρωμένα στους τόμους Ανοιχτά Χαρτιά (1974) και Εν Λευκώ (1992), καθώς και αξιόλογες μεταφράσεις ευρωπαίων ποιητών και θεατρικών συγγραφέων.