Κάποτε ένας Γάλλος είχε πει πως «αν τα νιάτα ήξεραν, αν τα γηρατειά μπορούσαν». Η φράση αυτή μερικούς αιώνες αργότερα φαίνεται πως είναι επίκαιρη όσο ποτέ. Με αφορμή τα γεγονότα που συγκλόνισαν την Ελλάδα (και τον υπόλοιπο κόσμο) τον περασμένο Δεκέμβριο, φάνηκε πως η «έκρηξη οργής» των νέων ήταν για όλους τους άλλους ένα ηλεκτροσόκ. Ένα ηλεκτροσόκ που υποχρέωσε τους μεγαλύτερους –όχι απαραίτητα όλους!– να σκύψουν «στοργικά» πάνω από τους μικρότερους και να «αφουγκραστούν» (έστω και παροδικά) τον προβληματισμό τους.
Απέναντι στη νέα γενιά που βγήκε στους δρόμους και διεκδίκησε με πυγμή και θάρρος ένα καλύτερο αύριο, οι ώριμοι έχουν συντάξει το «κατηγορητήριο». Μπορεί οι νέοι να θεωρούνται θρασείς και επιπόλαιοι, αλλά είναι αυτοί που αγανακτούν όταν αισθάνονται αδικημένοι. Μπορεί να κρίνονται ως απερίσκεπτοι και επιπόλαιοι, ωστόσο δρουν περισσότερο με γνώμονα το συναίσθημα και λιγότερο τη λογική. Μπορεί να τους χρεώνουν ότι εύκολα ανατρέπουν καταστάσεις, χωρίς να θέλουν να δημιουργούν, όμως παραμένουν ακόμη (σχετικά) αλώβητοι από τη διαφθορά και τις δοκιμασίες της ζωής. Ζουν με μεγάλες επιθυμίες και ανεκπλήρωτες προσδοκίες, παρότι τους καταλογίζουν ότι δεν εκτιμούν τα έργα και την προσφορά των μεγάλων.
Και εδώ προκύπτει ένα καίριο ερώτημα: η προσφορά των μεγάλων ανταποκρίνεται στα θέλω των μικρών; Υπό την παρούσα κατάσταση, το μέλλον φαντάζει περισσότερο αβέβαιο από ποτέ.
Η παιδεία γνωρίζει την υποβάθμιση. Η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση βρίσκεται σε κρίση. Δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο η έλλειψη κτιρίων, αλλά και οι πόροι που διατίθενται είναι ελάχιστοι σε σχέση με τις λειτουργικές ανάγκες των σχολικών μονάδων. Οι καθηγητές αποτελούν πλέον απλό συμπλήρωμα του φροντιστηρίου όσον αφορά την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Αλλά τόσο στα ΑΕΙ όσο και στα ΤΕΙ τα προβλήματα είναι σημαντικά και οφείλονται κυρίως στην υποχρηματοδότηση. Το Διαδίκτυο έπρεπε να είναι ένα από τα βασικότερα εργαλεία στην υπηρεσία της μάθησης, αλλά παραμένει στην αφάνεια. Τα μέσα διδασκαλίας –με πρώτα τα βιβλία– είναι ανεπαρκή και δεν συμβαδίζουν με την εποχή.
Η ανεργία έχει χτυπήσει «κόκκινο». Το τελευταίο τρίμηνο του 2008 όσον αφορά τους νέους από 15 ως 24 ετών το ποσοστό ανεργίας αυξήθηκε στο 24,3%. Και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι στην προκειμένη περίπτωση ισχύει η φράση «όπου ευδοκιμούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι». Αλλά κι όπου υπάρχει δουλειά για τη νεολαία, τόσο τα 700 ευρώ όσο και η απόδειξη παροχής υπηρεσιών αποτελούν «καραμέλα» στη γλώσσα της εργοδοσίας -στον ιδιωτικό, αλλά και στο δημόσιο (!) τομέα.
Η περιβαλλοντική κρίση –πέρα από την οικονομική– είναι ένα σημείο των καιρών που τονίζει την ανάγκη αναβάθμισης της ποιότητας ζωής, που στα μεγάλα αστικά κέντρα, και όχι μόνο, δεν είναι και η καλύτερη δυνατή. Οι πολιτικές που ακολουθούνται (με πρόσφατο παράδειγμα αυτό της Κυψέλης) δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Η αντίσταση στην περαιτέρω τσιμεντοποίηση, στην οικοπεδοποίηση των δασών και μελετημένες δράσεις όπως ανακύκλωση, αξιοποίηση των σύγχρονων τεχνολογιών διαχείρισης, επεξεργασίας και αξιοποίησης απορριμμάτων, χρήση Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (αιολική, ηλιακή, γεωθερμική κ.α.) αποτελούν μερικά από τα όπλα για τη σωτηρία του περιβάλλοντος.
Ο μαζικός αθλητισμός δεν διάγει και τις καλύτερες ημέρες του. Τα προγράμματα έχουν μειωθεί δραματικά, ο σωματειακός αθλητισμός έχει αποδιοργανωθεί και το σημαντικότερο: οι αθλητικές ομοσπονδίες δεν αξιολογούνται και δεν χρηματοδοτούνται με βάση το έργο και τη συνεισφορά τους στον ελληνισμό και στον πολιτισμό. Φρένο στις πελατειακές σχέσεις!
Τα ναρκωτικά συνεχίζουν να αποτελούν μάστιγα για την ελληνική κοινωνία. Οι νέοι πολλές φορές καταφεύγουν στη χρήση ναρκωτικών ουσιών στην προσπάθειά τους να βρουν λύσεις, αφού το άγχος και τα αδιέξοδα στα οποία τους οδήγησαν είναι πολλά. Η ευαισθητοποίηση και η συνεργασία των φορέων και των πολιτών είναι απαραίτητες ώστε να αρχίσει σωστά η αντιμετώπιση του οδυνηρού αυτού φαινομένου.
«Οι νέοι είναι οι σοσιαλιστές με την ευρύτερη έννοια του όρου και οι μεγαλύτεροι αυτοί οι οποίοι παίρνουν τις ιδέες και προσπαθούν κάτι απ’ αυτές τις ιδέες και τα οράματα να αξιοποιήσουν, ώστε η ζωή την οποία τελικά ζούμε και ότι είναι βέβαια προσγειωμένη εντελώς, να μην είναι τόσο πεζή και αδιάφορη», έχει τονίσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου.
Η νέα γενιά, μάλλον, δεν έχει επαναστατήσει χωρίς αιτία. Βλέπει το μέλλον της να προοιωνίζεται αβέβαιο, βλέπει τα όνειρά της να καταποντίζονται προτού ακόμη τα δημιουργήσει. Η παρούσα κυβέρνηση δεν εγγυάται τίποτε και πολύ περισσότερο δεν έχει κάτι να προσφέρει.
Δεν είναι δυνατόν το παρελθόν να αλλάξει, αλλά το παρόν μπορεί να καταστραφεί. Το μέλλον μπορεί και πρέπει να είναι καλύτερο. Και όπως είχε πει ο ιδρυτής του κόμματος, Ανδρέας Παπανδρέου, «όταν ένας λαός πιστεύει στον εαυτό του, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να τον σταματήσει».
Γεωργία Μούκα
Γραμματέας Νεολαίας ΠΑΣΟΚ Δήμου Ταμυναί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου